Lets put our bottoms up...

Het woord bottom doet mij denken aan mijn tijd op Curacao; het woord bottom speelt ook een grote rol in hun samenleving alleen op een andere manier dan de onze. De bottom van Curacao neemt een prominente plaats in de matriarchale samenleving die daar heerst. Dit is een samenleving waarin moeders in gezinnen het grootste gezag hebben en waarin ook in meer algemene zin vrouwen de dienst uitmaken. Een samenleving die erg 1.0 is, vol met moeders, zussen, tantes met befaamde bottoms. Maar dit is niet waar ik naar toe wilde, we dwalen af... 


Ik wilde beschrijven dat ik op een 3.0-wijze in die betreffende 1.0 samenleving terecht ben gekomen.
In 2008 lieten mijn vader en mijn moeder weten dat zij voor de derde keer naar de Antillen zouden verhuizen. Ik woonde ondertussen net een jaar op mijzelf en had een mooie en vaste baan in het onderwijs. Toch was er een dominante en zeer leidende gedachte toen dit nieuws tot mij kwam; ik ga mee. Hoe dan ook. Ik ga mee. Goede baan? Eindelijk een leuk huis? Kan me niet schelen. Had ik al verteld dat ik mee ging?


Dus huis onderverhuurd, netjes bedankt voor die drie fantastische jaren op de school, en ook Iris ging voor de derde keer naar de Antillen. Het enige wat nog nodig was, was een baan. Ongeduldig als dat ik ben (Nee, even wachten en daar op mijn gemak naar een baan zoeken is geen optie) heb ik 10.000 km verder gesolliciteerd. En het wonder geschiedde; ik werd gebeld. Even voor de duidelijkheid; ik werd vanuit Curacao, zes weken voor vertrek gebeld door een priveschool uit Curacao. Of ik wilde solliciteren. Ja dat wilde ik wel maar ik vroeg me toch wel af hoe ik dat zou moeten doen. Er kwam niets anders in mij op dan in persoon solliciteren, en dat was toch wel een beetje teveel van het goede en een bijzonder dure onderneming, om voor een sollicitatiegesprek zes weken voor vertrek op en neer te vliegen.


Dit geeft aan hoezeer wij nog 1.0 denken. 1.0 heeft mooie afgebakende patronen voor je neergelegd in je hersens, die kies je want die zijn veilig en bekend maar 3.0 vergt meer.
De school verzekerde mij dat ik niet eerder naar het eiland hoefde te komen voor de sollicitatie, ik hoefde slechts Skype te downloaden, en het gesprek zou dan ook 'in persoon' voor de computer plaats vinden.
Doodnerveus was ik, even nerveus als ik voor ieder ander sollicitatiegesprek zou zijn.
Het grote voordeel was daarentegen dat ik alleen maar hoefde te zorgen dat de bovenste helft van mijn lichaam er netjes uitzag. Dus volledig opgemaakt, met haar waarmee je voor de dag mag komen, een blazer zat ik in mijn pyjamabroek en bedsokken die bewuste dag te solliciteren over Skype.


Het gesprek ging goed, en drie dagen later kwam het verlossende telefoontje; ik had de baan. Zodra ik op het eiland was mocht ik komen beginnen. Er zijn andere kandidaten die 1.0 hebben gesolliciteerd, maar 3.0 had 'gewonnen'.


3.0 is een krachtige samenleving die over grenzen, wateren en continenten gaat...