Een 3.0 experiment ...

Voordat er een 3.0 –idee ontstond ontbrak nog de inspiratie die een belangrijke partij zou geven tijdens het vierde college; met name de toelichting van Barry Spooren
(T: @barryspooren) van het concept Incubate zorgde voor een vruchtbare avond. Het startte allemaal met het college van mediawijsheid van 13 februari.

Dit is op een andere locatie gegeven dan dat wij gewend zijn; namelijk niet binnen de muren van de universiteit, maar op een plaats waar de theorie drie-dimensionaal wordt. Op een flexplek in Tilburg waren wij studenten samengebracht met twee inspirerende ‘mediawijze’ organisaties.

De eerste organisatie is Seats2meet; een organisatie die inspeelt op de toenemende rol die het individu speelt en verder gaat spelen in de toekomst. Steeds vaker neemt het delen van onafhankelijke professionals toe in belang. Individuen werken in meerdere clusters van organisaties die ‘The Mesh’ worden genoemd (seats2meet.com). Om de behoeften van deze onafhankelijken en hun relaties en contacten te behartigen, is het idee ontstaan om mee te werken aan de mobiliteit, zowel op technologisch vlak als op het sociale en psychologische vlak. Kortom zowel organisaties als individuele professionals kunnen gebruik maken van diverse ruimten (online en offline) die zij beschikbaar stellen en/of kunnen gebruiken. Voor de zelfstandig ondernemer scheelt dit uiteraard aanzienlijk in de financiele lasten. Seats2meet creeert een gemeenschap waar mensen waarden kunnen toevoegen door het delen van kennis, vaardigheden en enthousiasme.

Helder, duidelijk en simpel. Maar hoewel seats2meet een mooi concept heeft, vind ik het in het niet vallen bij de technieken, strategieën en ideeën van Incubate. Incubate mag zichzelf met recht 100% 3.0 noemen (voor zover ik zicht en kennis van het begrip 3.0 heb gekregen door deze cursus heen). Dit festival probeert op allerlei manieren zijn deelnemers te betrekken in de processen die nodig zijn om dit festival te kunnen laten plaatsvinden. Zo heeft het publiek inspraak op de line-up aan bands en artiesten, maar mogen ze zelf ook bio’s schrijven voor de bands die komen. Hoe geweldig is het, om als festivalliefhebber en muziekliefhebber een programmagids te krijgen waar jezelf aan hebt meegewerkt. Maar niet alleen op creatief vlak mag het publiek zijn stem laten horen, Incubate publiceert alle facetten van dit distributieproces online. Het Social Festival Model zorgt ervoor dat alle plannen die geschreven worden, dus ook de marketing en beleidsplannen, op een platform terecht komen. Volgens Incubate, en ik kan mijzelf niet anders voorstellen, levert dit veel efficiency, openheid en toegankelijkheid voor de gebruiker. Wat ontstaat is een out-of-the-box- denkpatroon.

Out-of-the-box denken; dat kunnen niet veel mensen. Een goede marketingmedewerker zal in de buurt komen. 3.0-denken heeft overlappingen met out-of-the-box- denken, want je hebt anderen nodig om verder te komen.

Dat bracht mij op mijn rode draad, een 3.0-idee dat ik de komende weken als experiment ga inzetten. Siri (T: @sirillustratie) en ik gaan een samenwerkingsproces aan; zij als 3.0-illustrator, en ik als 3.0- schrijver. We gaan een zogenaamde ‘open-source’ kinderboek maken. Dit houdt in dat wij een beginnende tekst en een beginnende illustratie voor een kinderboek zullen maken. We maken een eigen (online) platform aan waarop we dit zullen publiceren, en geven dit te kennen aan een groep kinderen op een basisschool. De kinderen lezen de beginnende tekst en bekijken de beginnende illustratie; en dan begint het proces…

De kinderen krijgen steeds een x aantal tijd de kans om zelf te bepalen wat de inhoud wordt van het volgende hoofdstuk; zij leveren ideeën voor het vervolg van de tekst en de illustraties aan, en wij combineren dit tot een vervolg van het (beeld) verhaal. Zo komt het kinderboek vanuit het kind; en ontstaat er iets waar ze zelf invloed op hebben. Ik denk dat er geen betere voorbeelden voor out-of-the-box-denkers zijn dan kinderen en dat de uitkomst van dit boek zeer verrassend kan zijn! Een 3.0 experiment.

De volgende stap is een groep kinderen benaderen en het kiezen van geschikte social media.
To be continued ….

T: @Iris_rent

PS: Suggesties zijn altijd welkom!

broeders en zusters, trek ten strijde!

Het was mij wel duidelijk dat je reflectief om gaat met de colleges mediawijsheid in je blog. Maar toch heb ik net de plank misgeslagen.

Mijn eerste blog was een technisch experiment. Zou het me lukken om een eigen blogprofiel aan te maken, en het via twitter en yammer wereldkundig te maken dan was mijn persoonlijk doel bereikt. Maar mijn tweede blog zou het begin moeten zijn van een reeks verhalen die zouden weergeven hoe ik de theorie toe kan passen in een mediawijze wereld. Nu is je blog persoonlijk maken niet erg, en hoort het er misschien bij maar dan zorg je ervoor dat het in balans blijft met het inhoudelijke deel van je blog. En daar ging het mis. Met gevolg, een blog uit balans.

Het begrip 3.0 komt in mijn vorige blog niet goed uit de verf. Het solliciteren via Skype is niet 3.0, maar 2.0! Zoveel werd me wel duidelijk na het laatste college van #hvdriel. Solliciteren via Skype is de digitale vervanging van het analoog solliciteren. Solliciteren 3.0 is wellicht het creëren van je baan zonder vacatures. 

Nieuwe blog, nieuwe kansen zullen we maar zeggen...

Wat interessant was van het afgelopen college, naast het genoemde zelfinzicht en ‘aha-moment’ wat ik had, was de Prezi met het fenomeen het ARIA-patroon.Het zette mij tot denken; hoe komt het dat dat de mens een denkpatroon ontwikkelt zoals het ARIA-patroon?

Waarschijnlijk is het vanuit evolutionair oogpunt. Het was vroeger namelijk niet altijd in je voordeel als je veranderde. De geschiedenis heeft de mensheid dat wel geleerd. In de tijd dat de Rooms-Katholieke kerk als hoogste autoriteit gelde in middeleeuws Europa moest je een verandering (die de kerk niet zinde) met je leven bekopen.

Ondanks de onderdrukking van diverse autoriteiten zijn we toch gekomen waar we nu zijn.  Dit patroon lijkt zichzelf door de geschiedenis heen te blijven herhalen. Hoe Socrates in zijn tijd onderdeel van dit proces was met de komst van het schrift, zo zijn wij onderdeel van het proces in het heden met het digitale tijdperk en alle ontwikkelingen die daarbinnen gaande zijn. Van de vier woorden Amazement, Resistance, Imitation en Authenticity is misschien het woord 'resistance' de meest prominente. Omdat dit woord als enige veronderstelt moedwillig iets te willen stoppen en af te remmen. 

Ook vanaf de jaren 30 was er sprake van het ARIA-patroon; met de komst en ontwikkeling van media zoals de film. Q.D. Leavis noemde het ' the danger of film'. Hij zei daarover het volgende:

" Its popularity makes it a very dangerous source of pleasure indeed: films involve surrender, under conditions of hypnotic receptivity, to the cheapest emotional appeals, appeals the more insidious because they are associated with a compellingly vivid illusion of actual life." 

Leavis zat, net zoals velen nu in ons digitale tijdperk nog zitten, vol in de Resistance-fase. Maar de reden dat film zich heeft ontwikkeld zoals het nu is, is omdat na de resistance fase, de fases imitation en authenticity komen die het mogelijk maken te ontwikkelen en adapteren. Sterker nog; zonder de resistance fase en dus zonder de mensen en instituties die zich hebben verzet tegen veranderingen; Socrates, de RK-kerk, Arnold, Leavis en tegenwoordig verzetters tegen het digitale tijdperk, hadden we het misschien niet 'zo ver' geschopt. Dus een bedankje is hier wel even op zijn plaats. Hoe paradoxaal het ook mag klinken, wil ik ook daarnaast een oproep doen aan de 'resisters' van onze tijd; Blijf je verzetten, probeer het tegen te houden! 

Want zonder jullie zijn wij ook niet in staat om te voltooien in ons plan ... 

Lets put our bottoms up...

Het woord bottom doet mij denken aan mijn tijd op Curacao; het woord bottom speelt ook een grote rol in hun samenleving alleen op een andere manier dan de onze. De bottom van Curacao neemt een prominente plaats in de matriarchale samenleving die daar heerst. Dit is een samenleving waarin moeders in gezinnen het grootste gezag hebben en waarin ook in meer algemene zin vrouwen de dienst uitmaken. Een samenleving die erg 1.0 is, vol met moeders, zussen, tantes met befaamde bottoms. Maar dit is niet waar ik naar toe wilde, we dwalen af... 


Ik wilde beschrijven dat ik op een 3.0-wijze in die betreffende 1.0 samenleving terecht ben gekomen.
In 2008 lieten mijn vader en mijn moeder weten dat zij voor de derde keer naar de Antillen zouden verhuizen. Ik woonde ondertussen net een jaar op mijzelf en had een mooie en vaste baan in het onderwijs. Toch was er een dominante en zeer leidende gedachte toen dit nieuws tot mij kwam; ik ga mee. Hoe dan ook. Ik ga mee. Goede baan? Eindelijk een leuk huis? Kan me niet schelen. Had ik al verteld dat ik mee ging?


Dus huis onderverhuurd, netjes bedankt voor die drie fantastische jaren op de school, en ook Iris ging voor de derde keer naar de Antillen. Het enige wat nog nodig was, was een baan. Ongeduldig als dat ik ben (Nee, even wachten en daar op mijn gemak naar een baan zoeken is geen optie) heb ik 10.000 km verder gesolliciteerd. En het wonder geschiedde; ik werd gebeld. Even voor de duidelijkheid; ik werd vanuit Curacao, zes weken voor vertrek gebeld door een priveschool uit Curacao. Of ik wilde solliciteren. Ja dat wilde ik wel maar ik vroeg me toch wel af hoe ik dat zou moeten doen. Er kwam niets anders in mij op dan in persoon solliciteren, en dat was toch wel een beetje teveel van het goede en een bijzonder dure onderneming, om voor een sollicitatiegesprek zes weken voor vertrek op en neer te vliegen.


Dit geeft aan hoezeer wij nog 1.0 denken. 1.0 heeft mooie afgebakende patronen voor je neergelegd in je hersens, die kies je want die zijn veilig en bekend maar 3.0 vergt meer.
De school verzekerde mij dat ik niet eerder naar het eiland hoefde te komen voor de sollicitatie, ik hoefde slechts Skype te downloaden, en het gesprek zou dan ook 'in persoon' voor de computer plaats vinden.
Doodnerveus was ik, even nerveus als ik voor ieder ander sollicitatiegesprek zou zijn.
Het grote voordeel was daarentegen dat ik alleen maar hoefde te zorgen dat de bovenste helft van mijn lichaam er netjes uitzag. Dus volledig opgemaakt, met haar waarmee je voor de dag mag komen, een blazer zat ik in mijn pyjamabroek en bedsokken die bewuste dag te solliciteren over Skype.


Het gesprek ging goed, en drie dagen later kwam het verlossende telefoontje; ik had de baan. Zodra ik op het eiland was mocht ik komen beginnen. Er zijn andere kandidaten die 1.0 hebben gesolliciteerd, maar 3.0 had 'gewonnen'.


3.0 is een krachtige samenleving die over grenzen, wateren en continenten gaat...