Mijn
eerste blog was een technisch experiment. Zou het me lukken om een eigen blogprofiel
aan te maken, en het via twitter en yammer wereldkundig te maken dan was mijn
persoonlijk doel bereikt. Maar mijn tweede blog zou het begin moeten zijn van
een reeks verhalen die zouden weergeven hoe ik de theorie toe kan passen in een
mediawijze wereld. Nu is je blog persoonlijk maken niet erg, en hoort het er
misschien bij maar dan zorg je ervoor dat het in balans blijft met het
inhoudelijke deel van je blog. En daar ging het mis. Met gevolg, een blog uit
balans.
Het
begrip 3.0 komt in mijn vorige blog niet goed uit de verf. Het solliciteren via
Skype is niet 3.0, maar 2.0! Zoveel werd me wel duidelijk na het laatste
college van #hvdriel. Solliciteren via Skype is de digitale vervanging van het
analoog solliciteren. Solliciteren 3.0 is wellicht het creëren van je baan
zonder vacatures.
Nieuwe
blog, nieuwe kansen zullen we maar zeggen...
Wat
interessant was van het afgelopen college, naast het genoemde zelfinzicht en
‘aha-moment’ wat ik had, was de Prezi met het fenomeen het ARIA-patroon.Het
zette mij tot denken; hoe komt het dat dat de mens een denkpatroon ontwikkelt
zoals het ARIA-patroon?
Waarschijnlijk
is het vanuit evolutionair oogpunt. Het was vroeger namelijk niet altijd in je
voordeel als je veranderde. De geschiedenis heeft de mensheid dat wel geleerd.
In de tijd dat de Rooms-Katholieke kerk als hoogste autoriteit gelde in
middeleeuws Europa moest je een verandering (die de kerk niet zinde) met je
leven bekopen.
Ondanks
de onderdrukking van diverse autoriteiten zijn we toch gekomen waar we nu zijn.
Dit patroon lijkt zichzelf door de geschiedenis heen te blijven herhalen.
Hoe Socrates in zijn tijd onderdeel van dit proces was met de komst van het
schrift, zo zijn wij onderdeel van het proces in het heden met het digitale
tijdperk en alle ontwikkelingen die daarbinnen gaande zijn. Van de vier woorden
Amazement, Resistance, Imitation en Authenticity is misschien het woord
'resistance' de meest prominente. Omdat dit woord als enige veronderstelt
moedwillig iets te willen stoppen en af te remmen.
Ook
vanaf de jaren 30 was er sprake van het ARIA-patroon; met de komst en
ontwikkeling van media zoals de film. Q.D. Leavis noemde het ' the danger of
film'. Hij zei daarover het volgende:
" Its popularity makes it a very dangerous source of pleasure
indeed: films involve surrender, under conditions of hypnotic receptivity, to
the cheapest emotional appeals, appeals the more insidious because they are
associated with a compellingly vivid illusion of actual life."
Leavis
zat, net zoals velen nu in ons digitale tijdperk nog zitten, vol in de
Resistance-fase. Maar de reden dat film zich heeft ontwikkeld zoals het nu is,
is omdat na de resistance fase, de fases imitation en authenticity komen die
het mogelijk maken te ontwikkelen en adapteren. Sterker nog; zonder de
resistance fase en dus zonder de mensen en instituties die zich hebben verzet
tegen veranderingen; Socrates, de RK-kerk, Arnold, Leavis en tegenwoordig
verzetters tegen het digitale tijdperk, hadden we het misschien niet 'zo ver'
geschopt. Dus een bedankje is hier wel even op zijn plaats. Hoe paradoxaal het
ook mag klinken, wil ik ook daarnaast een oproep doen aan de 'resisters' van
onze tijd; Blijf je verzetten, probeer het tegen te houden!
Want
zonder jullie zijn wij ook niet in staat om te voltooien in ons plan ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten